Por iso doe tanto velas marchar, porque unha porción de ti marcha tamén, porque pensabamos, inxenuamente, que como ata agora, seriamos testemuñas non só da súa labor profesional, senón tamén dos seus amores (e desamores), dos seus fracasos (e dos seus éxitos), das súas vodas (frustradas ou non), das súas enfermedades, dos seus soños, das súas espranzas...... Crimos que veriamos crecer aos seus fillos a través dos seus ollos, que envelleceriamos xuntos véndonos día a día; sen notalo a non ser polas imaxes dese pasado cercano que nos ameazan dende a nosa galería de imaxes.
Nunca imaxinamos a vida sen elas, persoas ledas, abertas, confiadas, traballadoras, detallistas, perfeccionistas, sempre a pensar no ben dos demais, persoas ás que nunca verás enfadadas por moi mal que te portes con elas (ao contrario doutras deste centro, coma mín por exemplo), persoas cun sorriso permanente, que te desarman coa súa bondade e a súa tenrura, persoas que sen pretendelo fanse querer.
Por iso, pregariamos, con egoísmo; que se quedaran en Atios de ter algo de fe, a pesar de que saibamos que este paso supón para elas unha mellora irrenunciable e aínda que sexa imposible non desexarlles todo o mellor na nova vida que comezan. Pero nós quedamos sós, cun valeiro imposible de encher con outras verbas e outras historias.
Só nos resta agradecer a súa dedicación, a súa ledicia, a súa compaña, a súa risa, os seus consellos, o seu apoio, a súa crítica,....
Grazas por tantos pasos dados ao noso carón......
Grazas por tantos pasos dados ao noso carón......
A verdade é que non podemos imaxinar ATIOS sen esas persoas e agora neste intre de despedida só nos queda o alivio de saber que estas bágoas pronto serán sustituidas por lembranzas que levaremos sempre nos nosos corazóns.
SEMPRE EN ATIOS!!!!
