Sempre é difícil e duro saber que alguén nos abandona para sempre. Cando esa persona foi un alumno teu o golpe é todavía máis grande. Víctor desbordaba simpatía, sempre de broma (a veces se pasaba de inoportuno) sempre optimista e mirando hacia diante. Non sei que dicirvos para mitigar esa dor e esa rabia que sentides (sentimos), quizáis o único que pode consolarnos é saber que Víctor querería que seguísemos a nosa vida e que disfrutaramos dela como él intentou vivir a súa, cun sorriso e sempre hacia adiante. Non te esqueceremos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario